-
Als het donker was en we toch een keer naar huis moesten stonden oudere jongens uit de buurt bij elkaar bij een openstaande garagedeur in de straat, waar wasmiddel voor auto’s vanuit een vat werd overgegoten in literblikken. Tegen hen keek je op, zij waren al in jouw gedroomde wereld van roken, brommers en meisjes.
Tegen oktober begonnen we met het verzamelen van materiaal voor de ‘troshaup’ voor ‘Sintermerte’ die we opbouwden op ‘Út veldje’, een eindje verderop in de Sloterbeekstraat, achter het terrein van Geurts Janssen, een ijzerfabriek. Vooral autobanden waren gewild, want die brandden fel en lang. Deze plek is het ‘Verrekampplein’ geworden, met eengezinswoningen en een appartementencomplex.
De buurtvrienden en vriendinnen zijn vertrokken, uitgewaaierd. De Antoniusstraat is als vanouds. De bewoner die het bedrijf van de ‘washmobiles’ had, Wim, woont er nog steeds. Hij is gekluisterd aan de rolstoel. Maar hij is nog net zo actief als vroeger en is de drijvende kracht achter het jaarlijkse straatfeest dat groots wordt opgezet, samen met
alle bewoners.
De Antoniusstraat ging een paar jaar geleden voor de titel ‘Buurtfeest van het jaar’. Het moet nog steeds een feest zijn om er te wonen.
Gerard van den Hombergh
foto anno 1968
